Το κέικ τσαγιού σπάνια παίρνουν τα εύσημα. Δεν είναι φανταχτερά ή μοντέρνα. Δεν ξεχωρίζει σε μια βιτρίνα με αστραφτερά αρτοσκευάσματα, δεν φημίζεται για την πολυεπίπεδη γεύση του (ή οποιαδήποτε γεύση) ή με την ελαφρώς μαυρισμένη, φουσκωμένη κορυφή του.
Αλλά κάτω από την ταπεινή του εμφάνιση κρύβεται μια βαθιά ιστορία: Τα κέικ τσαγιού γεννήθηκαν από την ανάγκη και την εφευρετικότητα και ταξίδεψαν χιλιόμετρα και αιώνες, βελτιώθηκαν και τελειοποιήθηκαν από μακρά σειρά μαγείρων.
Είναι, παρά το μακρύ ταξίδι τους, μια πρόσκληση για χαλάρωση, κρατώντας μια κούπα καφέ ή τσάι στο χέρι, και για επικοινωνία.
Ο εντοπισμός της προέλευσης των κέικ τσαγιού είναι δύσκολος, αλλά οι πιο εξοικειωμένοι με την ιστορία τους συμφωνούν ότι οι σκλάβοι στις φυτείες ήταν υπεύθυνοι για την αμερικανική εκδοχή, η οποία εξελίχθηκε από τα καφετιά, ζυμωμένα βρετανικά κέικ τσαγιού και είναι στενά συνδεδεμένα με τα εύθρυπτα μπισκότα.
Αυτή η νεότερη εκδοχή, που φτιάχνεται χωρίς μαγιά, βασίζεται στη μαγειρική σόδα ή το μπέικιν πάουντερ για την ανύψωση με την προσθήκη γλυκαντικών ουσιών, όπως μελάσα ή ζάχαρη, και ενός πλούσιου λίπους, όπως λαρδί ή βούτυρο.
Μόλις απελευθερώθηκαν, οι πρώην σκλαβωμένοι Αφροαμερικανοί πήραν τη συνταγή -μαζί με πολλές άλλες- στα νέα τους σπίτια και τα έφτιαχναν για τις δικές τους οικογένειες. Τα κέικ τσαγιού έφτασαν τελικά στον Βορρά τόσο ως μέρος του υπόγειου σιδηρόδρομου όσο και αργότερα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Μετανάστευσης.
Μια συνταγή για κέικ τσαγιού εμφανίζεται στο «The Brooklyn Cookbook», που εκδόθηκε το 1991, μια επισκόπηση της ιστορίας των τροφίμων του δήμου, συνδέοντας τα κέικ με το Weeksville, ένα καταφύγιο για πολλούς πρώην σκλάβους και ελεύθερους Αφροαμερικανούς το 1800.
Στο απόγειό του, τη δεκαετία του 1850, το Weeksville ήταν μια ακμάζουσα κοινότητα περίπου 600 Αφροαμερικανών, με σχολείο, εφημερίδα και εκκλησία, τα οποία διοικούσαν οι κάτοικοι.
«Αυτός ο ασφαλής χώρος παρείχε ένα ασφαλές μέρος για να ονειρεύεται κανείς», δήλωσε ο Ρέιμοντ Κόντριγκτον, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Weeksville Heritage Center, το οποίο επιδιώκει να διατηρήσει την ιστορία της γειτονιάς. «Κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά, μπορούσες να έχεις ριζοσπαστικές σκέψεις».
Οι χώροι του Weeksville Heritage Center περιλαμβάνουν τώρα ιστορικά αναπαραγμένα σπίτια, επιπλωμένα με αντικείμενα του 19ου και 20ού αιώνα, είδη παντοπωλείου και αναμνηστικά, που αντικατοπτρίζουν την εποχή.
Επισκεπτόμενοί τα σήμερα, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς κέικ τσαγιού να ψήνονται στους μικρούς φούρνους, με τη ζύμη να φτιάχνεται από βασικά είδη του ντουλαπιού, όπως αλεύρι, βούτυρο, αυγά, ζάχαρη και «παχύρρευστη ξινή κρέμα», όπως απαιτεί η συνταγή του «Brooklyn Cookbook».
Ίσως μια μαγείρισσα, κοιτάζοντας από το παράθυρο την ανθισμένη ροδακινιά ή την κερασιά (η οποία βρίσκεται ακόμα στο κτήμα), να στόλισε τη ζύμη με φρέσκα ροδάκινα ή κεράσια;
Για την Τζόσελιν Ντελκ Άνταμς, την ιδρύτρια του Grandbaby Cakes, τα κέικ τσαγιού ήταν μια ζεστή αγκαλιά που την καλωσόριζε στο σπίτι της γιαγιάς της στη Γουινόνα της πολιτείας Μισισίπη, έπειτα από μακρινές διαδρομές από το Σικάγο, όπου ζούσε η κα Ντελκ Άνταμς.
«Τα έφτιαχνε όποτε ερχόταν κόσμος», λέει η κα Ντελκ Άνταμς, η οποία έχει αναπτύξει συνταγές για το New York Times Cooking. Ανάλογα με την εποχή του χρόνου, η γιαγιά της πρόσθετε ακόμη και χρώμα τροφίμων ή διαφορετικά μπαχαρικά στη βασική συνταγή και στη συνέχεια χρησιμοποιούσε ένα παλιό κονσερβοκούτι για να χτυπήσει γύρους από τη ζύμη.
«Τα έφτιαχνε τόσο εύκολα», εξηγεί στη συνέχεια η κα Ντελκ Άνταμς. «Η ζύμη ήταν έτοιμη μέχρι να γυρίσω».
Απλά στη γεύση και εύκολα στην παρασκευή τους, τα κέικ τσαγιού ανήκουν από άποψη υφής κάπου ανάμεσα σε ένα μπισκότο, ένα κέικ ή ένα γλυκό. Και όπως ακριβώς συμβαίνει με πολλά μπισκότα και κέικ, η συνταγή ξεκινά με τη δημιουργία κρέμας από ζάχαρη και βούτυρο, προσθέτοντας ελαφρώς χτυπημένα αυγά ενισχυμένα με βανίλια και μοσχοκάρυδο, και στη συνέχεια κοσκινισμένο αλεύρι, αλάτι και μπέικιν πάουντερ.
Η ζύμη ανοίγεται όπως τα μπισκότα, και τα στρογγυλά κομμάτια ανοίγονται με έναν κόφτη για μπισκότα ή με το πάνω μέρος ενός βάζου Mason, και στη συνέχεια ψήνονται.
Το άρωμα της ελαφρώς γλυκιάς ζύμης αναδύεται από το φούρνο και γεμίζει το δωμάτιο. Το να βλέπεις έναν αγαπημένο σου να έρχεται για να γευτεί ένα, είναι ευχάριστο, μια απόδειξη των καρπών του (σύντομου) κόπου σου.
Εμπνευσμένη από τα κέικ της γιαγιάς της, η συνταγή της κας Ντελκ Άνταμς -στο βιβλίο της, «Everyday Grand: Soulful Recipes for Celebrating Life’s Big and Small Moments»- χρησιμοποιεί σκόνη βατόμουρου για να δώσει στα κέικ τσαγιού μια ροζ απόχρωση.
«Προσπαθώ να υιοθετήσω αυτή τη δημιουργικότητα στη δική μου ζαχαροπλαστική», είπε.
Είναι ένα μάθημα που μεταδίδει στην 6χρονη κόρη της στο σπίτι τους στο Τέξας. Η παρασκευή τους είναι «η δική μας τελετουργία τώρα», τονίζει, προσθέτοντας: «Είναι μέρος του ποιοι είμαστε και μέρος της κληρονομιάς μας».
* Με πληροφορίες από nytimes
