Κάθε άνθρωπος από εμάς κουβαλάει αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία που ορίζουν και τα βιώματα της ενήλικης ζωής του. Ως προς το καλοκαίρι και τις διακοπές, για πολλούς είναι το φαγητό που συνδέθηκε περισσότερο στη μνήμη τους, αυτό που αναζητούν σε όποιο νησί και να πάνε. Για μένα, αυτό το φαγητό, είναι οι τηγανητές πατάτες.
Όχι όμως όποιες κι όποιες πατάτες. Αυτές οι τηγανητές πατάτες που σε τάιζαν αφειδώς οι γονείς σου στην ταβέρνα μπας και ηρεμήσεις και σταματήσεις να ουρλιάζεις και να ενοχλείς τους γύρω σου. Αυτές οι τηγανητές πατάτες που σου θύμιζαν τη γιαγιά και τον παππού σου και είχαν τηγανιστεί στο λάδι της απόλυτης ανεμελιάς.
Αυτές οι ταβερνίσιες πατάτες που τις ανέθεταν στη Μητριάρχισσα Γιαγιά της οικογένειας που είχε την ταβέρνα, γιατί ήταν η μόνη που μπορούσε να τις κάνει τόσο ωραίες.
Έτσι λοιπόν, από αυτή την ισχυρή ανάμνηση, έχει γεννηθεί η ανάγκη μου να δοκιμάζω τουλάχιστον μια φορά τηγανητές πατάτες όταν βρίσκομαι σε ένα νησί και αυτό που θα φάω, θα καταλήξω να το κάνω ως κάτι γενικό για το νησί. Αν δηλαδή δε μου αρέσουν τόσο οι πατάτες που έφαγα, θα θεωρήσω πως το νησί δεν έχει κάτι να μου προσφέρει ως προς αυτό, άρα στις επόμενες ταβέρνες που θα πάω, δεν θα τις ζητήσω.
Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα στην Άνδρο και έμεινα στο Aegea Blue που βρίσκεται στον Ζόρκο ή Ζόργκο, στην βορειοανατολική μεριά του νησιού, και πρόκειται για ένα μέρος όπου η σύνδεση με τη φύση δεν απαγκιστρώνεται από την άνεση και το luxurious και γενικώς είναι ένα μέρος συνώνυμο του Serenity, αφού περιβάλλεσαι από βουνά, ήλιο και ήχους της δύσης (μπορείς να μάθεις περισσότερα εδώ).
Εκεί λοιπόν, αφού κατέβεις γύρω στα 180 σκαλιά και περπατήσεις ένα 3λεπτο ανάμεσα σε θάμνους και ψηλή βλάστηση, θα βρεθείς στην παραλία του Ζόρκου, μία από τις top του νησιού. Η Άνδρος γενικά είναι ένα νησί αρκετά εσωστρεφές που δεν θέλει με τίποτα να ξανοιχτεί στον τουρισμό και το βλέπεις στο οδικό της δίκτυο. Κι αυτό δεν το λέω απαραίτητα ως καλό ή κακό.
Προσωπικά με ενοχλεί να υπάρχει τέτοια αδιαφορά προς ανθρώπους που θέλουν απλώς να απολαύσουν έναν τόπο, όχι να τον μαγαρίσουν, και που, στο κάτω κάτω, θέλουν να ενισχύσουν την τοπική οικονομία.
Από συζητήσεις που έκανα, κατάλαβα ότι οι ντόπιοι και οι τοπικές αρχές αδιαφορούν για αυτό και δεν ψήνονται ιδιαίτερα να φτιάξουν δρόμους για να μην διακινδυνεύει κάποιος τη ζωή του για να πάει από τον Ζόρκο στα Άχλα για παράδειγμα ή στην Χώρα. Θέλουν ο μέσος τουρίστας να πληρώνει σκάφος και να μεταφέρεται έτσι. Οκ, επιλογές είναι αυτές και θα τις βρουν μπροστά τους, ελπίζω τιμωρητικά.
Μετά από μια βουτιά σε υπέροχα νερά, θα φας τις υπεροχότερες τηγανητές πατάτες
Ξέφυγα όμως. Στον Ζόρκο λοιπόν, σε αυτή την υπέροχη παραλία, σε αυτόν τον κόλπο με τα δύο βουνά να πλαισιώνουν τη θάλασσα και τα νερά να είναι κρυστάλλινα και πεντακάθαρα, αφού κάνεις τις βουτιές σου, θα πας γύρω στα 150 μέτρα στο πίσω μέρος της παραλίας και θα κάτσεις στην ταβέρνα που έχει τις ωραιότερες τηγανητές πατάτες που μπορείς να βρεις στις Κυκλάδες.
Αυτό δεν είναι μια αναγκαστική υπερβολή. Ούτε θεωρώ εαυτόν δοκησίσοφο που ξέρει ποια είναι η καλή τηγανητή πατάτα και τις έχω δοκιμάσει όλες. Οι λέξεις γράφονται στην ανάμνηση της γεύσης και η γεύση αυτή δύσκολα μπορεί να γίνει καλύτερη. Γιατί σε αυτή την ταβέρνα οι τηγανητές πατάτες είναι στην τελειότερη εκδοχή τους, έχουν εντελέχεια.
Είναι όσο τραγανές πρέπει εξωτερικά και εξίσου ιδανικά ζουμερές στο εσωτερικό τους, στο κυρίως σώμα τους. Και όταν τρως την πρώτη, μετά το χέρι, με πηρούνι ή χωρίς, και το στόμα λειτουργούν μόνα τους, χωρίς να χρειαστεί καμία επαφή με τον εγκέφαλο. Μηχανικά, αλλά με πλήρη συναίσθηση της απόλαυσης. Τόση απόλαυση, που δεν μπήκα καν στη διαδικασία να τις φωτογραφίσω και να στις δείξω.
Και τα λόγια κάπου εδώ σταματούν. Μόνο αν τις φας, θα καταλάβεις. Εγώ με μια παρέα 4 ατόμων είχαμε πάρει δύο μερίδες για τη μέση, ξέρεις με τα ορεκτικά, και αφού τις φάγαμε, ενώ περίμεναν ακόμα δύο ποικιλίες κρεατικών, καταλήξαμε να πάρουμε ακόμα 3 μερίδες, εκ των οποίων τις 2 τις έφαγα μόνος και δίχως να νιώσω και τύψεις.
