Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, υπήρχαν δύο φαγητά που δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα πει ένα παιδί πως δεν του αρέσουν. Η τηγανητή πατάτα και τα μακαρόνια. Για το δεύτερο, θυμάμαι να έχω ακούσει από παιδί πως δεν του άρεσαν τα μακαρόνια και γενικά τα ζυμαρικά (όχι ότι εν έτει 2002, στα 11 μας, γνωρίζαμε τι είναι τα ζυμαρικά). Για το πρώτο, δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν, ούτε στη δική μου γενιά ούτε σε καμία πριν ή μερά, να λέει ότι δεν του αρέσουν οι πατάτες τηγανητές.
Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν μιλάμε για ένα φαγητό συνδεδεμένο με τις πιο ανέμελες στιγμές της παιδικής μας ηλικίας; Γυρνούσαμε από το μπάνιο στο σπίτι; Κάποιος είχε ρίξει 2-3 τηγανιές, έτσι για να τσιμπήσουμε. Ενίοτε, τις συνόδευε με τηγανητά αυγά. Δεν πηγαίναμε σπίτι και πηγαίναμε στην ταβέρνα; 2 μερίδες πατάτες θα ήταν στα πρώτα 3-4 πιάτα που θα έρχονταν στο τραπέζι.
Βγαίναμε με τους φίλους μας για να πάμε για μπιλιάρδο, bowling ή να δούμε ταινία; Παίρναμε τηγανητή πατάτα. Αυτές είναι οι λεγόμενες οικουμενικές κοινές εμπειρίες. Από κει και πέρα, υπάρχει και εκείνη η τηγανητή πατάτα που είναι συνδεδεμένη με ένα πιο οικογενειακό ritual, με πράγματα που μάθαμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον.
Γενικώς, οι πατάτες τηγανητές έχουν συνδεθεί με μαζώξεις, με διασκέδαση, γιατί είναι τόσο εύκολες να τις κάνεις. Και, συνήθως, εύκολες και να τις κάνεις πολύ γευστικές. Χρυσαφένιες, κρατσανιστές στις άκρες και στο πρώτο κομμάτι δέρματος και ζουμερές, αφράτες στο σώμα τους.
Η curly πατάτα, δεν είναι τηγανητή πατάτα, είναι αυτοταπείνωση
Είναι τόσο γαμάτη η τηγανητή πατάτα, που η ανθρωπότητα μπήκε σε ένα ταξίδι αναζήτησης του πώς μπορεί να την κάνει ακόμα καλύτερη ή να της δώσει μια τεράστια ποικιλία. Έτσι, βγήκαν οι wedges, οι πιο χωριάτικες και χοντρούλες, οι crosscut, οι πατατοκροκέτες, οι στρογγυλές, οι πιο πλακουτσωτές, τα sticks. Όλα αυτά, είναι αποδεκτά.
Εκείνο που δεν είναι αποδεκτό, είναι οι curly fries, οι κατσαρωτές, οι γυριστές. Είναι σαν να δολοφονείς την πατάτα. Είναι ό,τι χειρότερο έχουμε δοκιμάσει σε πατάτα. Θα προτιμούσαμε αγκινάρες, παρά αυτή την πατάτα. Το κόψιμό της είναι τέτοιο που δεν βοηθάει για να τηγανιστούν και να είναι ζουμερές. Είναι σα να τρως φουλ αλατισμένα churros. Το πρόβλημα είναι στο δέρμα τους, που αφαιρεί όλη την απόλαυση από τον συνδυασμό κρατσανιστού και ζουμερού.
Αυτό το φιδογυριστό που έχουν οι curly fries, μπορεί στο μάτι να είναι πιο γοητευτικό, αλλά πέντε λεπτά να τις αφήσεις να κρυώσουν, δεν έχει μείνει τίποτα να απολαύσεις από αυτές. Δεν είναι πια τηγανητή πατάτα, αλλά κάτι αγνώριστο. Ακόμα και οι wavy είναι καλύτερες.
Γι’ αυτό, γράφω τουτό το κείμενο ως έκκληση προς άπαντες, να σταματήσουν να φτιάχνουν αυτή τη μπουρούχα!
