Περιεχόμενα
Τα τραπέζια γύρω από την πίστα γέμιζαν κορίτσια και αγόρια που φλέρταραν, στην πίστα κορίτσια ντυμένα με εκκεντρικά ρούχα και με τη χαρακτηριστική περμανάντ λικνίζονταν στους ρυθμούς και τα αγόρια χόρευαν μπροστά σε καθρέφτες για να τις εντυπωσιάσουν… Can’t take my eyes off of you…
Η ώρα περνούσε, το κέφι άναβε, ο χορός γινόταν όλο και πιο έντονος και κάποια στιγμή τα φώτα χαμήλωναν και τα ζευγάρια ανέβαιναν στην πίστα για ένα τελευταίο μπλουζ, μία υπόσχεση για το αύριο πάλι… I feel love…
Η αλήθεια είναι ότι τις ντισκοτέκ δεν τις έζησα πολύ, ανήκω στη γενιά των clubers, όμως τις πέτυχα λίγο πριν κλείσουν τις πόρτες τους και δεν ξεχνώ τα όμορφα βράδια αλλά και τα πρωινά -ναι καλά διαβάσατε, οι χοροί των σχολείων γίνονταν πρωί και το ζούσαμε σαν βράδυ μέσα στην ντισκοτέκ- που χόρευα σαν να μην υπάρχει αύριο!
Οι χορογραφίες λιτές, αλλά απόλυτες, με κινήσεις μεγαλοπρεπείς και τα βήματα συρτά σταθερά, κούνημα οι γοφοί, τα μαλλιά πιασμένα σε πλάγια κοτσίδα -ήταν της μόδας- και φυσικά φλερτ, πολύ φλερτ που το ενίσχυε και η μουσική. Φλερτ, μέχρι που εμφανιζόταν ο πατέρας ή η μάνα μου κάπου στην είσοδο και… όλα πάγωναν!
Ναι αυτά ήταν τα ‘80ς!!! Πολύ αυστηρά και παράλληλα τόσο ελεύθερα, ένα μεταίχμιο στο χρόνο που άφησε ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όσους τα ζήσαμε.
Πάμε λοιπόν να κάνουμε μία βόλτα στις ντίσκο εκείνης της εποχής, που άφησαν εποχή και ακόμη τις συζητάμε…
Αθήνα: Αυτοκίνηση, Barbarella ή Jacky-O;
Οι αθηναϊκές ντισκοτέκ ήταν και οι πιο πολυσυζητημένες γιατί πέρα από τον κόσμο που συγκέντρωναν κάθε βράδυ, τις βλέπαμε και σε ταινίες ή σειρές, πχ. «Τσακάλια», οπότε αποτελούσε όνειρο ζωής να βρεθούμε εκεί ένα βράδυ.
Ας κάνουμε μία ντισκογεωγραφία στην πόλη…
Dorian Gray: Στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, με το μυθικό dj Palmer, εξαιτίας της, πολύς κόσμος έμαθε το ομώνυμο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ.
Much More: Στη Λ. Βουλιαγμένης, με την τεράάάστια ταμπέλα. Αργότερα ονομάστηκε ο χώρος Seyhelles.
Divina: Στην Κηφισιά, σε κυριλέ σημείο, υπόγεια κι αυτή αλλά με πολύ high tech για την εποχή αισθητική.
Αυτοκίνηση: Εδώ περνάμε σε γνωστά στέκια γιατί την Αυτοκίνηση την είχα επισκεφθεί αρκετές φορές στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια. Ήταν το απόλυτο place to be για όποιον ήθελε να φτιάξει image.
Ηθοποιοί, τραγουδιστές και celebrity είχαν εκεί το στέκι τους, με αποτέλεσμα να προσελκύουν και άλλο κόσμο. Πολύ καλή μουσική, εξαιρετική –για την εποχή- αισθητική, σήμερα λειτουργεί ως μπουζούκια.
Barbarella: Με όνομα που παρέπεμπε στην ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας, η Barbarella γνώρισε μεγάλες δόξες. Τα έως και υπερβολικά νέον φώτα της, οι πολλές ντισκομπάλες και η ενημερωμένη της δισκοθήκη, κράτησαν για πολλά χρόνια τα ηνία της διασκέδασης. Λειτουργεί και σήμερα, στη Λεωφόρο Συγγρού.
Doomsday: Στη Λ. Βουλιαγμένης, εκεί που τώρα είναι η στάση του Μετρό, Αλέκος Παναγούλης. Τοποθετημένη στον ημιώροφο ενός κτιρίου με γραφεία που λειτουργούσαν φυσικά το πρωί. Ήταν σχετικά μικρή, αλλά είχε φανατικούς θαυμαστές.
Boom Boom: Η πρώτη της έδρα ήταν στην Καστέλλα, σαν αντίπραξη στις ντίσκο του κέντρου και των βορείων προαστίων. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και το απόγειο της αισθητικής, όμως τα κατάφερε να λειτουργεί μέχρι σήμερα, στις Τζιτζιφιές, με το ίδιο κιτς ύφος και το ίδιο αμείωτο κέφι. Για ένα διάστημα λειτουργούσε και στο Κολωνάκι, στην Καρνεάδου.
ABC: Στo υπόγειο της οδού Πατησίων το κέφι κρατούσε ως το πρωί. Στον ίδιο δρόμο και η Station One.
Jacky-O: Στη Μιχαλακοπουλου, πίσω από το Hilton. Εδώ στην αγαπημένη μου γειτονιά και αγαπημένη γειτονιά του Δαλιανίδη, για αυτό και σίγουρα θα έχετε δει πλάνα από το εσωτερικό της σε ταινίες του, μιας και του άρεσε να κάνει γυρίσματα στην περιοχή.
Σήμερα η Boom Boom και το Vinylio εξακολουθούν να υπάρχουν, ενώ και οι «33 Στροφές» δίπλα στο Κάραβελ είναι αυθεντική ντισκοτέκ, ακριβώς όπως ήταν εκείνες των ‘80ς. Εκεί μάλιστα γυρίζονται ελληνικές σειρές ή ταινίες όταν η σκηνή έρχεται κατευθείαν από εκείνη τη δεκαετία.
Salonika by night
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε πάντοτε γνωστή για τη νυχτερινή της ζωή και ναι στα ‘80ς η σαλονικιώτικη νεολαία τα «έσπαγε» μέχρι το πρωί στις ντισκοτέκ της περιοχής. Μην εκπλήσσεστε που υπήρχαν 34 ντισκοτέκ στην πόλη, ήταν όλες γεμάτες. Ας δούμε όμως ποιες ήταν οι πιο δημοφιλείς.
Η Lavalbone στο υπόγειο του Ολύμπιον, η Πανόπτικουμ -ιδιοκτησίας εμπόρου οπτικών που εξηγεί και το όνομα- στην Καρόλου Ντηλ και Ερμού, η Καλκάνας στην Αγίας Σοφίας, η Guys and Dolls στην στοά του Τόττη, η Space στην Αγγελάκη, η Regine στη Μητροπολίτου Ιωσήφ, η Golden Gate στην Αριστοτέλους, η Tifanny΄s στην Κούσκουρα, η Figaro στην περιοχή του Ιπποκράτειου, η Palladium στη Μάρκου Μπότσαρη και η Cronοs στον ομώνυμο κινηματογράφο στην περιοχή του ζαχαροπλαστείου Ελληνικόν.
Και λίγο πριν από αυτές η Pierro στη Λασσάνη που είχε φθορές στον σεισμό του 1978, κρίθηκε ακατάλληλη και έκλεισε, για να ξανανοίξει το 1980 στην πλατεία Αριστοτέλους, πάνω από τον κινηματογράφο Ιφιγένεια. Λίγο αργότερα ο Λάκης Ραπτάκης άνοιξε τη θρυλική Studio 51 στην Προξένου Κορομηλά που αργότερα μετονομάστηκε σε Wellington.
Το «Big Ben» του Βόλου
Ναι και ο Βόλος στην τρέλα της Ντίσκο, είχε τις δικές του ντισκοτέκ όπου η νεολαία τα έδινε όλα! Μπήκε λοιπόν στην εποχή της Disco με την Big Ben που υπήρξε το άντρο των καρεκλάδων ή γκιουράπηδων. Δημοφιλής ντισκοτέκ ήταν και η Ηouse of Pop που αργότερα ονομάστηκε «ABC». Από τις πρώτες ντίσκο ήταν και η «Σεβαλιέ» στο στενό της Αλοννήσου.
Μετά τη δεκαετία του ‘80 στη χρυσή εποχή της ντίσκο, άνοιξε ο «Αιγόκερως» απέναντι από το Ξένια, η «Bora – Bora», αργότερα η «Τollerance» στα Αϊβαλιώτικα που έφερε στο Βόλο τη μόδα των μεγάλων ντίσκο με πίστα.
Στις Αλυκές υπήρχε η «Retalouille» στο κτήμα Σέφελ στα Πευκάκια, η «Κυανή Ακτή» στο τέρμα των Αλυκών και η «Mirtali» στο Σωρό.
Για ένα διάστημα το 1985 έγινε μόδα για τους βολιώτες το καλοκαίρι η «Water Lilly» στο Μαλάκι, αλλά και πιο μπροστά γύρω στο ‘80 υπήρχε, στα Καλά Νερά η «Disco 2000» που μάζευε πολύ κόσμο και η disko ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ στην Πορταριά.
Γιάννινα: Πρώτα και στις… ντισκοτέκ
Στα Γιάννινα ξέρω από πρώτο χέρι τι ωραίες ντισκοτέκ είχαμε… Οι πιο παλιοί βέβαια θυμούνται την ντισκοτέκ «Κύβος» που βρισκόταν στη άνοδο Κωστή Παλαμά, πίσω από το τότε Ξενία (σημερινό Grand Sarai).
Στην πορεία η διασκέδαση μεταφέρθηκε σε ακόμη πιο κεντρικό σημείο της πόλης και στην περιοχή γύρω από τη Νομαρχία.
Η υπόγεια 2by2 που αργότερα ονομάστηκε Coca έχει αφήσει εποχή και φυσικά η υπέρλαμπρη Taiga (παμ’ ζντάϊγκα, στην ντοπιολαλιά) που υπήρξε η μεγαλύτερη ντίσκο των Βαλκανίων και έμαθα ότι πρόσφατα ξανάνοιξε και άρχισαν πάλι οι χοροί στην πόλη.
Βέβαια τα Γιάννινα ήταν κυρίως μία περιοχή που έκλινε περισσότερο προς το ροκ και πολλά στέκια της πόλης ήταν ροκ και έχουν αφήσει επίσης εποχή.
Όσο για μένα, δεν θα ξεχάσω μία εκδρομή στο Μέτσοβο και ένα ξέφρενο ντισκογλέντι με τους συμμαθητές μου στην Disco Dream και ήταν ίσως ό,τι εκτιμήσαμε περισσότερο στην περιοχή (συνέβαλε σε αυτό και η ηλικία).
Η Disco Πάτρα
Ο πυρετός της Disco φυσικά χτύπησε και την Πάτρα. Ποιος δεν θυμάται τη disco «Smile», σε υπόγειο, στη Γεροκωστοπούλου και Καραϊσκάκη, «τη «Samantha» του Σωτήρη του Αυγερινόπουλου στην οδό Κανάρη, πίσω από τα δικαστήρια» το «Big Ben» στην Όθωνος Αμαλίας, υπήρχε το «Mosquitto», υπόγειο κι αυτό στην οδό Φιλοποίμενος και Υψηλάντου. το «Baglades», μια πολύ ωραία επίσης στην Φιλοποίμενος και φυσικά το καλοκαιρινό «Rio Βy Night» , στο Ρίο, στη Γεροκωστοπούλου και Υψηλάντου η «Flashdance» η «Dreams» στη Φιλοποίμενος και η «John Paps», η αξέχαστη «Αρένα» και η «Utopia» στην Αγίου Ανδρέου, λίγο πριν από την Ερμού.
Disco dancing στα νησιά
Κάθε νησί είχε και τη δική του ντισκοτέκ–ορόσημο. Άλλωστε ο τουρισμός δεν άφηνε περιθώρια για να μην υπάρχουν μέρη που θα μπορούν οι τουρίστες να διασκεδάζουν και οι ντόπιοι να κάνουν «καμάκι».
Η The q στην Αμοργό, η Surfin Bird στην Ηρακλειά, η Dream στην Ίο, η Xenon στο Μαλαγάρι και η Disco στην παραλία Γάγκου στη Σάμο (είχα κάποτε και μία κασέτα με το πρόγραμμά της, που δυστυχώς έπεσε σε λάθος χέρια που δεν εκτίμησαν την αξία της), το Pierro’s στη Μύκονο και οι 9 Μούσες (που μετά άνοιξε και στο Καβούρι, έχει φτάσει μέχρι εκεί και η χάρη μου), το Καρνάγιο στις Σπέτσες (που ανήκε στον σκηνοθέτη Δημήτρη Αρβανίτη. Ωωωωω ναι!).
Το «Καπάκι» της Επιδαύρου
Θρυλική ντισκοτέκ που την τιμούσαν όλοι μετά τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο. Υπάρχει έως σήμερα ακριβώς ίδια όπως και τότε.
Στην πίστα αυτής της ντισκοτέκ έχουν χορέψει σχεδόν όλοι (και εγώ!): ο Μίμης Κουγιουμτζής χόρεψε τσάμικο στην πίστα. Η Τζένη Καρέζη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιώργος Λαζάνης, ο Αντώνης Τρίτσης και τόσοι πολλοί άλλοι. Μετά το θέατρο και την ταβέρνα του Λεωνίδα, ήταν ο απόλυτος προορισμός.
Disco Anabel
Ήλιος, θάλασσα και Disco Anabel στα Καμμένα Βούρλα. Βραδιές με διαγωνισμούς χορού και χορός μέχρι το πρωί στην φωτισμένη πίστα που σε προδιάθετε για αξέχαστα βράδια.
Ωραία χρόνια, είχαν μία ανεμελιά, έναν αυθορμητισμό που πλέον δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι χόρευαν και έλιωναν κυριολεκτικά σόλες στις πίστες, οι μουσικές ανέβαζαν τη διάθεση και το φλερτ πρωταγωνιστούσε!!!
To my surprise, one hundred stories high
People getting loose y’all, getting down on the roof
Folks are screaming, out of control
It was so entertaining when the boogie started to explode
I heard somebody say
disco inferno
