Στη μνημονιακή Ελλάδα του ευρώ, ο υπουργός οικονομικών έχει τόση επιρροή πάνω στους τραπεζίτες, όσο και ο δήμαρχος Φαρσάλων. Εντός του τέταρτου μνημονίου στο οποίο είμαστε δεσμευμένοι, ως αντάλλαγμα για την ρευστότητα του πτωχευμένου τραπεζικού μας συστήματος και προ των πυλών του πέμπτου, έχουμε παραδώσει την ανεξαρτησία της οικονομικής μας πολιτικής.
Στο πλαίσιο αυτό, η συνάντηση του κ. Σταϊκούρα με τους τραπεζίτες σήμερα είναι προσχηματική και για τα μάτια του κόσμου, άρα μηδενικής πολιτικής σημασίας. Ο ΦΠΑ, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιτόκια, όλα ορίζονται με τη σφραγίδα των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης – ο ρόλος του Υπουργού Οικονομικών είναι να εφαρμόζει τις αποφάσεις τους.
Μόνο η ρήξη με αυτά τα συμφέροντα που υπηρετούν πιστά τόσο οι Βρυξέλλες, όσο και τα υποταγμένα μνημονιακά κόμματα της χώρας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) μπορούν να φέρουν πραγματικές αλλαγές για τη ζωή του λαού μας.
Άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις που απαιτούν όμως τη ρήξη είναι:
- Η κατάργηση του παρασιτικού τραπεζικού συστήματος και η αντικατάσταση του με ένα δημόσιο, δωρεάν σύστημα καταθέσεων και συναλλαγών, που θα διασφαλίζει πραγματική ασφάλεια συναλλαγών και θα μας απαλλάσσει από το μονοπώλιο των συστημικών τραπεζών.
- Η κατάργηση του Ηρακλή και η ίδρυση της Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους που θα τερματίσει την πώληση των κόκκινων δανείων στα αρπακτικά ταμεία, θα σταματήσει τους πλειστηριασμούς πρώτης λαϊκής κατοικίας και των εν λειτουργία μικρομεσαίων επιχειρήσεων και θα παγώσει τα κόκκινα δάνεια (χωρίς ο δανειολήπτης να χάνει το ποσοστό ιδιοκτησίας που έχει όπως θέσπισε η Κυβέρνηση).
- Η κατάργηση του Υπερταμείου και η μεταφορά των περιουσιακών του στοιχείων σε μια εθνική, δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα που θα αντλεί πόρους για τη χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων που θα αναδεικνύουν (και θα αυξάνουν) την ίδια την δημόσια περιουσία, ενώ θα δημιουργεί και χρηματικές ροές για άσκηση κοινωνικής πολιτικής σε πληθώρα πεδίων.
Με την πρώτη φορά ρήξη, όλα μπορούν να είναι αλλιώς.
