Περιεχόμενα
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ
Τα λεφτά που (δεν) έπαιρνα στο Ευρωκοινοβούλιο
-Κατ’ αρχάς μια επανόρθωση. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μου στον Αρναούτογλου και μιλώντας για τις αμοιβές στο Ευρωκοινοβούλιο, είπα ότι ο μισθός μου ήταν διπλάσιος του πρωθυπουργού τότε και των ευρωβουλευτών, τετραπλάσιος. Προφανώς, τετραπλάσιος από αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου. Των ευρωβουλευτών ήταν διπλάσιος του δικού μου, χωρίς να προσθέσουμε τα υπερβολικά έξτρα μπόνους, που έπαιρναν με διάφορους τρόπους και που όταν τα είπα στον Ανδρέα έγινε Τούρκος. Στα site, λανθασμένα μετέφεραν πως ο δικός μου μισθός ήταν διπλάσιος του πρωθυπουργού και τετραπλάσιος των ευρωβουλευτών!
Κανείς δεν σχολίασε το ξεβλάχεμα μου
-Αν κάτι με παραξένεψε στην αναπαραγωγή της συνέντευξης, είναι πως ούτε ένας δεν σχολίασε, έστω με χιούμορ, τις 3-4 αναφορές στο πόσες φορές έχω ξεβλαχέψει ο ίδιος, στο πώς και στο πού. Προφανώς, για να μείνει αυτή η έκφραση στο οπλοστάσιο, στην περίπτωση που κάποιος θέλει να μου την ξαναπέσει λέγοντας καμιά μαλάκια για να περνάει η ώρα, όπως κάνουν με την πτώχευση της ΙΜΑΚΟ πριν 12 χρόνια, ακόμα κι αν εγώ μιλάω για την τεχνητή νοημοσύνη, την Ευρωβουλή ή τον Ολυμπιακό. Ή το πόσο περήφανος είμαι για τα παιδιά μου. Και 2030 να γράψει το κοντέρ. Βέβαια με τα όσα έχω ζήσει και στην ηλικία που είμαι, αυτά τα έχω γραμμένα εκεί που τους αρμόζει, πια.
Αν έχουν απορίες, επειδή κάποιοι κάνουν τους ανίδεους, τους παραπέμπω για τις εξαντλητικές απαντήσεις, στην προηγούμενη συνέντευξη του Τhe 2night show πριν δύο χρόνια, όταν μάλλον είχα κολλήσει όλη τη χώρα με αναισθησία και κόβιντ. Ας την δουν για refresh. Ίσως να τους έφταιγε και λίγο η παρέα μου τότε…
ΤΣΙΠΡΑΝΔΡΕΑΣ
Ως πότε θα μιμείται τον Ανδρέα ο Αλέξης;
-Και μιας και ανέφερα για τον Ανδρέα Παπανδρέου… Τι κόλλημα είναι αυτό που έχει φάει ο Τσίπρας εδώ και οκτώ χρόνια με τον Ανδρέα; Τι σχέση έχουν τα μύδια με τα γίδια; Τι σχέση έχει ο Πρύτανης του Berkeley με τον πρώην καταληψία; Τι σχέση έχει το 1981 με το 2023 για να το αναπαράγουμε; Άλλωστε, όπως είπε και ο ιστορικός γκουρού του Αλέξη, ο Καρλ Μαρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως κωμωδία…Την προηγούμενη «πρώτη φορά» ζήσαμε την τραγώδια..Τώρα ζούμε απλώς προεκλογική κωμωδία, ευτυχώς…
Ο Ανδρουλάκης τον αποκάλεσε τον Τσίπρα τυμβωρυχο και παλαιότερα, με πιο πολύ χιούμορ, ο Διονύσης Σαββόπουλος τον είχε αποκαλέσει εγγαστρίμυθο. Ήταν η εποχή που έβγαινε στα μπαλκόνια με τον Καμμένο και έκανε, προφανώς μίμηση α λα Μητσικώστα, όπως θυμόμαστε όλοι, και της φωνής του Ανδρέα! Έκανε και ταχύρρυθμα μαθήματα απ’ότι έλεγαν. Μόνο φαλάκρα δεν άφησε για να σετάρει. Όλοι στις δουλειές μας κλέβουμε κι άλλες ιδέες από κάπου, που δεν είναι εμφανές και προφανές, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όμως, όταν μιλάς σαν τον Ανδρέα, όταν τον αναφέρεις με θαυμασμό, (ξεχνώντας ότι ήθελες να τον κλείσεις φυλακή το ’89 σαν απατεώνα, συμμαχώντας με τη επάρατη δεξιά), και βγαίνεις με σύνθημα το 2023 «Συμβόλαιο για την Αλλαγή», κοπιάροντας το «συμβόλαιο με το λαό» και την «Αλλαγή» του Ανδρέα, τότε ή οι ιδέες σου είναι στο ναδίρ και ανοίγεις το μπαούλο με τις αράχνες και τους σκελετούς ή προσπαθείς να τρολάρεις τους 70χρονους και τους 60χρονους και τα νεκροταφεία που ψήφιζαν τον Ανδρέα στα 80s. Τώρα αυτό είναι για γέλια ή για κλάματα; Άσε Αλέξη μου τον Ανδρέα ήσυχο και κάνε ένα δικό σου σόλο. Μόνο έτσι θα μπορέσεις και την επόμενη να ξαναπείς το «σκορδαλιά χωρίς σκόρδο δεν γίνεται», που εννοείς ότι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Τσίπρα δεν υπάρχει. Στο οποίο και συμφωνώ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Η μάχη για τον Ανδρέα συνεχίζεται…
ΣΛΟΥΚΑΣ ΓΙΑ ΤΡΕΙΙΙΙΙΙΣ
Τον Σλούκα δεν θα τον ξαναβρίσεις. Τον Σλούκα!
-Βαρέθηκα επί τέσσερις μήνες να διαβάζω τον κάθε καραγκιόζη να κράζει τον Σλούκα. Από τότε που τραυματίστηκε και δεν έπαιζε καλά, βγήκαν όλοι οι υπερασπιστές της τσέπης των Αγγελόπουλων για τα λεφτά που παίρνει, οι προπονητές στο Twitter που δεν έχουν πάει ούτε γήπεδο να κρίνουν, οι παρταόλες οποιασδήποτε μορφής των social media να τον λένε ξοφλημένο και τελειωμένο. Το ίδιο δεν έκαναν και με τον Σπανούλη; Τώρα, μέσα σε ένα ματς, την ήπιαν μονορούφι. Καλά θα κάνουν καμιά φορά, να μας μιλάνε για τα δικά τους, να σχολιάζουμε κι εμείς, αντί να μας μιλάνε για τις απόψεις τους για τους ανθρώπους. Έλεος πια, με τον καφρισμό. Ο αποδοδημένος ψυχολογικά θέλει να αποδομεί τους άλλους, μπας και στανιάρει από τις παντοφλιές που τρώει από την γυναίκα του, που έλεγε και ο Γιάννης Ιωαννίδης για κάτι τέτοιους, σαν προπονητής του Ολυμπιακού. Το παιδί είναι παιχτάρα. Προχθές, πήρε μόνος του το παιχνίδι. Σήμερα, ελπίζω να το πάρουν όλοι μαζί. Ξέρω ότι δεν θα άρεσε στον Μπαρτζώκα, αλλά κάπου θα μου άρεσε να έχουμε ακόμα ένα ματς στο ΣΕΦ και να πάω για να τους δω ακόμα μια φορά πριν το Final-4 για να αποθεώσω και τον Κώστα και τους υπόλοιπους. Αστειάκι κάνω προφανώς. Δεν θέλω να περάσω άλλο καρδιακό στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ DAVID BOWIE
Γνώρισα τον Bowie το 1989 σε ένα «ανώνυμο» μπαρ στην 21st Street της Νέας Υόρκης. Είχε κανονιστεί από την δισκογραφική εταιρεία μια συνέντευξη μαζί του, τετ α τετ. Είχε προηγηθεί μια τεράστια εκδήλωση για τα International Rock Awards, που είχαν εγκαινιαστεί τότε. Στη σκηνή είχαν βρεθεί θρύλοι της ροκ όπως Alice Cooper, Ozzy Osbourne, Hall & Oates, Grace Jones, Keith Richards, Lou Reed, Tina Turner και καμιά 30αριά ακόμα. Και ο Bowie με τους Tin Machine τότε.
Με συνόδευε ένας παλιός μου συνεργάτης που έμενε στη Νέα Υόρκη, ο Μιχάλης Σκαφίδας. Μπήκαμε στο μπαρ και τον είδαμε στο βάθος, φορούσε μάλλον το ίδιο fit κοστούμι που είχε στα βραβεία, είχε ελαφρύ γένι – σπάνιο για Bowie – και καθόταν με έναν τύπο που φορούσε ένα λευκό t-shirt και μια μπαντάνα στο κεφάλι. Αυτός είχε γυρισμένη την πλάτη προς εμάς. Συστήθηκα, σηκώθηκε όρθιος και ευγενέστατα μας ζήτησε να περιμένουμε σε ένα τραπέζι, γιατί είχε μια σοβαρή κουβέντα με τον φίλο του. Μετά από λίγο, σηκώθηκε κι ήρθε στο τραπέζι μας. Ξαναζήτησε συγγνώμη που περιμέναμε, έστω αυτό το λίγο, και μας είπε ότι παρηγορούσε τον φίλο του που ήταν πολύ στενοχωρημένος για έναν χωρισμό. Ο άλλος με τη μπαντάνα, ήταν ακόμα σκυμμένος, με την πλάτη γυρισμένη και έπιανε το κεφάλι του. Ενώ μιλούσαμε με τον Bowie, ο άλλος σηκώθηκε να πάει προς την τουαλέτα και τότε είδαμε πως το τυπάκι για το οποίο συζητούσαμε, ήταν ο Sean Penn. Και, προφανώς, η γυναίκα για την οποία είχε βάλει πλερέζες, δεν ήταν άλλη από τη Madonna. Που μια μέρα έμελλε να την γνωρίσω πάλι σε μια συνέντευξη στο Ritz Hotel στο Παρίσι. Η συνέντευξη του Bowie είχε δημοσιευτεί τότε και ήταν εξώφυλλο στο ΚΛΙΚ και δεν περιελάμβανε τίποτα απ’ όλα όσα πιο προσωπικά είχαμε πει. Το μετάνιωσα, εκ των υστέρων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ο David Bowie και το Παιχνίδι των Προκλήσεων
Στα 23 χρόνια που έκανα ραδιόφωνο στο ΚΛΙΚ FM και στο Nitro Radio, νομίζω ότι ο Bowie έπαιζε τουλάχιστον μια φορά κάθε δυο μέρες. Τον αγαπώ και τον θαύμαζα πάντα, από τότε που ήταν «Εξωγήινος», μέχρι τότε που έγινε ένας υπέρκομψος δάντης. Κι ένα από τα πιο ωραία ζευγάρια στην Ιστορία της σοουμπίζ, ήταν ο Ντέιβιντ με τη βασίλισσα της Αφρικής, την Ιμάν.
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ: LOLO’S
Η αρχή είχε γίνει σε ένα μικρό μαγαζί με μπαλκονάκι στην κεντρική περαντζάδα της Αντιπάρου. Αν και η Αντίπαρος μόνο μια περαντζάδα έχει, ένα μικρό σοκάκι. Τώρα το Lolo’s βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερο μαγαζί, στο λιμάνι. Κι είναι ένα μέρος όπου όσοι πάνε διακοπές, θα περάσουν από εκεί περισσότερες από μία φορές. Εδώ και χρόνια έχει ανοίξει και στο Χαλάνδρι, σε ένα μονώροφο αστικό σπίτι, πάλι με μπαλκόνι, και έναν μικρό κήπο έξω. Όταν πήγα πρώτη φορά να φάω στην Αντίπαρο, κάπου στα 00s, έμεινα κόκαλο από την πίτσα του. Όλες τις πίτσες του, για να ακριβολογώ. Θυμάμαι ότι σε 4 μέρες, είχαμε πάει 4 φορές στο παλιό μαγαζί.
Είχα κολλήσει με αυτή την πίτσα, γιατί τότε την θεωρούσα την καλύτερη που είχα φάει στην Ελλάδα. Η πίτσα είναι περίεργο πράγμα. Ανάλογα τις εμπειρίες και που τις έχει φάει ο καθένας. Κατά βάση, πίτσα δε θα ‘χεις φάει την καλύτερη, αν δεν έχεις φάει στην Ιταλία, και βέβαια και στη Νέα Υόρκη όπου οι Ιταλοί έχουν ανοίξει χιλιάδες μαγαζιά. Και κάποια απ’ αυτά, κάνουν καλύτερες πίτσες κι από την Ιταλία. Εμένα έτσι μου αρέσει, λεπτή και ξεροψημένη η στεφανή της ζύμης, κι αν έχει bufala αντί για σκέτη μοτζαρέλα, ακόμα καλύτερα. Υπάρχουν κι άλλοι, που τους αρέσει κι η Pizza Hut ή τέτοιου τύπου, που ουδεμία σχέση έχει με τη mama pizza. Τα τελευταία χρόνια, έχουν ανοίξει πολλές καλές πιτσαρίες στην Αθήνα και για κάποιες διαβάζω και διθυραμβικές κριτικές. Το μάρκετινγκ όλων τον τελευταίο καιρό, είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν τη συνταγή της μαμάς και της γιαγιάς, ότι είναι σπιτικές τέλος πάντων. Κάποιες που δοκίμασα, δεν ήταν. Ίσως να έφταιγε η «μετάφραση» της συνταγής από την εγγονή και χαθήκαμε.
Anyway, στο Lolo’s δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο στέκι για πίτσα, αλλά σε μένα αρέσει και μάλιστα πολύ. Κι όταν λέμε πίτσα, εννοούμε pinsa*. Όχι ότι αλλάζει και τίποτα. Άλλωστε, τελευταία πολλά μαγαζιά έχουν υιοθετήσει την ορολογία για να κάνουν φιγούρα και να υποστηρίξουν την αυθεντικότητα της ιταλικής γεύσης. Σε λίγο, όπως το πάνε, δε θα βρίσκουμε πίτσα. Εγώ είμαι κολλημένος με την Diavolina που είναι καυτερή, αλλά μου αρέσει και με Guanciale & Gorgonzola. Μου αρέσει όμως και η Bufalina, αλλά με έξτρα προσούτο από πάνω. Έχει πολύ καλές σαλάτες, κυρίως η Caprese con Bufala ή con Burrata. Και τα ζυμαρικά μου αρέσουν, αλλά άμα έχεις φάει κανά δυο πίτσες, δύσκολα μπορείς να συνεχίσεις. Αν, τέλος πάντων, είσαι της πάστας, οι χειροποίητες ταλιατέλες με κιμά είναι πολύ καλές και το κλασικό alio, olio y peperoncino. Τώρα που έφτιαξε ο καιρός, η αυλή του, μικρούλα είναι, προσφέρεται για φαγητό.
* Pinsa: Η διαφορά της με την πίτσα είναι ότι πιέζεται προς τα κάτω με τα δάχτυλα (προκύπτει από το ρήμα pinsere) αντί να ξετυλίγεται, επομένως δεν είναι τέλεια στρογγυλή και μπορεί να περιλαμβάνει και κάποια μικρά εξογκώματα.
ΜΠΑΡ: VECCHIO CAFE ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι να περάσεις το ποτάμι. Και για το Περιστέρι και για το Μπουρνάζι. Α, και για την Πετρούπολη. Έχει και καλά φαγάδικα και πολλά καλά μπαρ. Για να πας στο Vecchio Cafe υπάρχουν δύο λόγοι. Ο ένας είναι ότι για πολλούς θεωρείται η πιο ενημερωμένη και πλούσια κάβα της χώρας. Όταν κάθεσαι στη μπάρα, αυτό που βλέπεις απέναντι, είναι απίστευτο. Κατ’ αρχάς σου θυμίζει εγγλέζικο ή νεοϋορκέζικο μπαρ, παλιάς κοπής. Μπορεί να έχει και 1.000 μπουκάλια. Αλλά σημασία δεν έχει ο αριθμός. Σημασία έχει τι είναι αυτά τα μπουκάλια. Τόσο σε ουίσκι όσο και σε ρούμι, τζιν, τεκίλα ή βότκα. Μάρκες που έχεις ακουστά, αλλά δεν έχεις δει ή μάρκες που δεν είχες καν ιδέα ότι υπάρχουν και μια γουλιά θα σε κάνει να αλλάξεις γούστα. Τόσα malt και τόσα ρούμια, δεν τα βρίσκεις ούτε σε μεγάλη κάβα.
Ο 2ος λόγος για να πας, είναι ο ιδιοκτήτης, ο Τίμος Δήμου. Μια ιδιαίτερη, καλτ περσόνα με πολύ χιούμορ και με τη μεγαλύτερη συλλογή γυαλιών ηλίου που έχω δει. Απ’ αυτά σαν του Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι αυτά του Έλβις ή του Έλτον Τζον.
Η πλάκα είναι ότι ο άνθρωπος που έχει πάθος για να φτιάξει το πιο πλούσιο σε ποτά μπαρ, δεν πίνει ούτε σφηνάκι. Κανά δυο φορές την εβδομάδα, το Vecchio Cafe έχει dj και γίνεται ένα χαβαλέ πάρτυ. Κι ενώ το μπαρ θυμίζει Νέα Υόρκη τω 50s, η απέναντι αίθουσα είναι ένα στυλ εντελώς θεατράλε, με βελούδινους καναπέδες.
INSTA SAVED
ΣΕΙΡΑ: DIPLOMAT
Συνήθως, στην κορυφή του Netflix, ειδικά στις σειρές τους τελευταίους μήνες, βρίσκονται κάτι σειρές που αναρωτιέσαι γιατί έκανες το λάθος να τις δεις. Το The Diplomat δεν είναι τέτοια. Είναι λάιτ, θυμίζει Designated Survivor που σας πρότεινα την περασμένη εβδομάδα, έχει έμμεση αναφορά στον παππού Μπάιντεν, στην Ουκρανία, γενικώς έχει τα διεθνοπολιτικά του.
Είναι ένα δράμα, το οποίο περιγράφει το «business as usual» στον κυνικό κόσμο της πολιτικής. Πριν το παρακολουθήσω περίμενα ένα δυνατό δράμα, αλλά η πλοκή παραήταν soft. Ο λόγος που κόλλησα παραπάνω από όσο θα έπρεπε, ενδεχομένως, είναι οι δύο πρωταγωνιστές: η Κέρι Ράσελ και ο Ρούφους Σιούελ δεν σου επιτρέπουν να πάρεις το βλέμμα από πάνω τους.
ΤΑΙΝΙΑ: Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ
Πώς πέρασαν 17 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε; Σαν χθες μου φαίνεται. Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι καταπληκτικός στο να συνδέει την πραγματικότητα με το απόκοσμο. Ένας μαγικός ρεαλισμός σαν του Μαρκές, αλλά στο πιο spooky του. Στον Λαβύρινθο του Πάνα λέει τους συμβολισμούς του μέσα από τη σύνδεση της δικτατορικής Ισπανίας του Φράνκο στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την καταβύθιση μιας μικρής κοπέλας σε ένα δάσος όπου τριγυρίζει ο θεός Πάνας. Αν και έχει αρκετά horror στοιχεία, εγώ βρίσκω την αφήγηση σχεδόν γλυκιά, με ομορφιά και χάρη, όπως αυτή που διακρίνει τον ντελ Τόρο. Δες την στην Cosmote TV.
ITEM: SNEAKER NIKE
Η τρέλα μου με τα παπούτσια είναι γνωστή σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους, οπότε δε θα χάσω την ευκαιρία να σας προτείνω ένα παπούτσι που το ερωτεύτηκα. Τα sneakers έχουν τη μερίδα του λέοντος στη ντουλάπα μου και στις αγορές μου τα τελευταία χρόνια, οπότε αυτό εδώ της Nike είναι η καλύτερη αγορά για αυτή την περίοδο που ο καιρός είναι και δεν είναι ανοιξιάτικος, θέλει και δε θέλει να γίνει καλοκαιρινός.
Θα το βρεις εδώ.
