Εδώ στο Intronews σου έχουμε δείξει πόσο αγαπάμε το κοντοσούβλι, πόσο μας αρέσει. Έχουμε βρει και δοκιμάσει πολλά και δεν στα κρατάμε μυστικό. Όπως θα κάνουμε δηλαδή και τώρα, παρά το ότι το μαγαζί για το οποίο θα μιλήσουμε, λέγεται Mistico. Εντελώς αυθόρμητα μου βγήκε αυτή η πορεία, την ασπάζομαι, περηφανεύομαι για το υποσυνείδητό μου που με οδηγεί μόνο του λογοπαίγνια και συνεχίζω.
Από τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία, είναι ότι η γιαγιά μου και η μάνα μου δεν είχαν καμία αίσθηση της φυσιολογικής μερίδας. Αν τους ζητούσε να μου βάλουν ένα πιάτο, αυτές άκουγαν «α, το παιδί θέλει δύο πιάτα» και κατέληγαν να μου βάζουν ποσότητα για 2 πιάτα και κάτι γιατί η γιαγιά μου πάντα έλεγε «ε, αγοράκι είναι, μπορεί να πεινάει λίγο παραπάνω, ας του βάλω».
Για πολλά χρόνια πίστευα πως αυτές είναι οι φυσιολογικές μερίδες, μέχρι που πήγα στην Ιταλία, ζήτησα καρμπονάρα, είδα το 1/3 σχεδόν αυτού που μου έβαζαν στην οικογένεια και στην αρχή πίστευα πως οι Ιταλοί είναι κλέφτες και τσιγγούνηδες. Ε, μετά κατάλαβα, με ενημέρωσε και το στομάχι μου πού είναι οι αντοχές του και πορεύομαι όλα αυτά τα χρόνια.
Μέχρι που πήγα με μια καλή παρέα στο Mistico στο Κιάτο και θυμήθηκα εκείνα τα χρόνια που η γιαγιά μου υπερχείλιζε το πιάτο. Διότι οι άνθρωποι που έχουν το μαγαζί, ο Πέτρος Παλαιολόγος και η οικογένειά του, δεν το λυπούνται στην ποσότητα, ούτε και στην ποιότητα.
Πρόκειται για ένα καινούργιο σχετικά grillhouse που αναβαθμίζει το επίπεδο της γαστρονομίας σε όλη την περιοχή, μη σας πω και γενικά στην Πελοπόννησο. Από τον χώρο του μέχρι, αυτό που τελικά μας νοιάζει, το φαγητό του, το Mistico δεν κάνει εκπτώσεις στο πώς θέλει να προσφέρει μια ωραία εμπειρία στον επισκέπτη του. Είναι ένα μαγαζί που φέρνει μια τεχνογνωσία σε όλα τα κομμάτια της εστίασης στην περιοχή.
Το μπλε και το ξύλο κυριαρχούν στον χώρο, όπως κυριαρχεί και ένα σημείο με πλεξιγκλάς αντί για πάτωμα, για να βλέπεις από κάτω σου το πληθωρικό του κελάρι με τα κρασιά. Είναι από τα μεγαλύτερα μαγαζιά, χωράει αρκετό κόσμο, αλλά έχει φροντίσει ταυτόχρονα και τα τραπέζια να έχουν την ιδανική απόσταση και να υπάρχει άπλα. Επιπλέον, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις την κουζίνα, αυτά που σου μαγειρεύουν. Στην κεντρική σάλα, υπάρχει άμεση οπτική επαφή.
Κι αφού μιλήσαμε για τα γύρω γύρω, αφού εξάρω λίγο παραπάνω την τόσο καλοσυνάτη εξυπηρέτηση από τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, να περάσω στο ζουμί.
Στο ζουμερό κοντοσούβλι και σε όλα τα ζουμερά και χορταστικά που διαθέτει το Mistico και τα φέρνει σε μερίδες που δεν είναι για έναν άνθρωπο σίγουρα, ίσως να μην είναι και για δύο. Με την παρέα μου δεν γνωρίζαμε και πήραμε αρκετά ορεκτικά, ώστε όταν ήρθε η ώρα για τα κυρίως πιάτα, ζητήσαμε να μη μας φέρουν συνοδευτικό στο κρέας μπας και κερδίσουμε λίγο χώρο στο στομάχι.
Το μενού και την κουζίνα επιμελείται ο σεφ Θάνος Στασινός
Ξεκινήσαμε με μια σκοπελίτικη τυρόπιτα που είναι υπερτραγανή εξωτερικά, με το τυρί να έχει λιώσει ιδανικά μέσα, έχει και ντοματίνια για να δώσουν τη δροσιά στη μπουκιά. Μαζί πήραμε και λαδένια Κιμώλου, την ελληνική πίτσα σα να λέμε, πολύ αφράτη, με κρεμμύδια και αλλαντικά ως toppings, πήραμε μανιτάρια κομφί με μια εξαίρετη σάλτσα από φιστίκια Αιγίνης και πίκλες ραπανάκια, πατάτες τηγανητές και το υπέροχο ζυμωτό ψωμί του. Μοιάζουν λίγα μα δεν είναι.
Και αν δείτε το μενού και όσα δεν μπορέσαμε να πάρουμε, όπως καβουρμά, χειροποίητο λουκάνικο από κόκορα, πιροσκί, γλυκάδια στη μπόλια, σπετζοφάι, κολοκύθι με σαλάμι Λευκάδας, πίκλα μήλο, βαλσάμικο Καλαμάτας και κεφτεδάκια αρνίδια, θα καταλάβετε ότι εδώ πρόκειται για το Τσάμπιονς Λιγκ, δεν είναι για τσιμπολόγημα απλό. Εδώ θες τους κομάντο σου να μπείτε στα αμάξια και να κάνετε επιδρομή, όχι εκδρομή.
Τα παραπάνω που έγραψα, είναι μόνο τα ορεκτικά. Δεν έχω αγγίξει ακόμα τα κυρίως και τις ειδικές κοπές που διαθέτει.
Με κοντοσούβλι μαύρου χοίρου μπροστάρη
Στα κυρίως, ξεχωρίζει προφανώς το κοντοσούβλι μαύρου χοίρου που είναι τρομερά γευστικό και ογκώδες σε ποσότητα, δεν είναι για ένα άτομο. Ως συνοδευτικό να προτιμήσετε τον πουρέ που έχουν με τσίλι από μπέικον (γιατί συνεχίζω και γράφω και δε σας παρατάω να πάω να φάω ξανά στο Mistico). Έχει και κοντοσούβλι κοτόπουλο, αλλά αυτό το βρίσκεις κι αλλού. Κοντοσούβλι μαύρου χοίρου, μόνο εδώ. Και θα σε οδηγήσει στην παράνοια, γιατί θα το σκέφτεσαι στη δουλειά, θα σηκώνεσαι και θα πηγαίνεις να ταρακουνάς τους συναδέλφους σου για να τους μιλάς γι’ αυτό.
«Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Κοντοσούβλι μαύρου χοίρου. Να, δες εδώ τη φωτογραφία. Με νιώθεις;». Κι οι άνθρωποι θα κουνάνε το κεφάλι τους για να σε ηρεμήσουν.
Από τα λοιπά κρέατα, πήραμε τα αρνίσια παϊδάκια που για αυτά θα αφήσω τη φωτογραφία να μιλήσει για την ποσότητα, αλλά μόνο η δοκιμή θα σου δώσει να καταλάβεις τι παίζει με την γεύση τους, πήραμε κόκορα στη σχάρα που θες μίνιμουμ 4 άτομα να τον καταφέρουν και κεμπάπ πρόβατο. Α, πιστέψαμε πως θα το καταφέρουμε και πήραμε χοιρινό καρέ και μια picanha Ουρουγουάης. Ναι, αφελείς υπήρξαμε. Μια δοκιμή αντέξαμε να τους κάνουμε και το υπόλοιπο το πήραμε πακέτο σπίτι.
Να σου πω κι εδώ τι αφήσαμε; Μια αρνίσια picanha, tomahawk Ισπανίας, Rib Eye Ουρουγουής και T-Bone από ειδικές κοπές, κατσικομακαρονάδα και αρνί στον ξυλόφουρνο από τα «απλά» κρέατα.
Είχαμε κι έναν vegetarian στην παρέα που ανάμεσα στην «ορφανή» καρμπονάρα και τις μακαρούνες Καρπάθου, επέλεξε την καρμπονάρα και είδε να του έρχεται ένα βουνό από σπαγγέτι.
Τα λόγια στέρεψαν. Μάλλον όχι. Ξεχάσαμε τα γλυκά. Κι εκεί, το Mistico σου φέρνει μεγάλες ποσότητες. Μιλφέιγ, γαλατόπιτα και σοκολάτα Valrhona απλώνονται στο τραπέζι σου σαν το Μέσι-Σουάρες-Νεϊμάρ της Μπαρτσελόνα το 2015 και ξέρεις ότι θα φας γκολ από όλους. Κοινώς, θα τρως μπουκιά από το ένα, θα λες πως είναι το αγαπημένο σου, μετά από το άλλο και θα γίνεται το άλλο αγαπημένο σου.
Αφού λοιπόν με το κοντοσούβλι αρχηγό, σε δελεάσαμε και έφτασες ως εδώ, να πούμε για την τιμή των όπλων ότι το Mistico έχει 44 ετικέτες κρασιών (λευκά, ροζέ, κόκκινα) και πως πρόκειται για ένα εστιατόριο-grillhouse, είναι ένα μαγαζί εκλεπτυσμένο που φαίνεται στο μενού και στο μαγείρεμά του. Μπορεί εγώ ως κοιλιόδουλος να μιλούσα τόση ώρα με λιγούρα για τις ποσότητες, αλλά κάθε σου μπουκιά εδώ, αξίζει και είναι ένα συναίσθημα υψηλού επιπέδου.
Είπα όσα είχα να πω, στο κλείσιμο θα πάθω ό,τι και η Μόνικα με τον αριθμό 7 και θα πω: Κοντοσούβλι, Κοντοσούβλι, Κοντοσούβλι, Κοντοσούβλι!
